Nieuwe liefde !

Verliefdheid komt op onverwachte momenten. Zit je het ene moment nog dik in de liefdesverdriet en denk je ‘dit gaat nóóit meer over!’, het volgende moment maken tranen plaats voor kriebels en blijkt die roze wolk met endorfineshotjes tóch nog te bestaan. Love is a strange thing.

Ik kan dan ook niet langer voor me houden dat ik opnieuw verliefd ben. Ja. Verliefd. Hoteldebotel. Tot over mijn oren. Dat soort ongein. En ja, ik weet dat het snel is en dat ik mij niet zomaar van de ene relatie in de ander moet storten, maar zo gaat dat nou eenmaal met verliefdheid. Het is zoals het is en het komt wanneer het komt. Je houdt het niet tegen. En natuurlijk voelt het allemaal nog een beetje vreemd en onwennig. Een beetje ‘fout’ ook misschien. Maar dat zou kunnen komen omdat mijn oude relatie nog niet helemaal afgesloten is. Huh? Wat zeg je? Nog niet afgesloten? Dat kan toch niet! Dat doe je toch niet? Nee. Klopt. Onder normale omstandigheden zou ik dat ook niet doen, maar dit zijn geen normale omstandigheden. Dit zijn omstandigheden die vrágen om een affaire. En een goede ook! Eentje die je al het leed en gezeik van die andere relatie even doet vergeten en je weer laat voelen hoe het is om na een stevige portie van dattum voldaan en bezweet in slaap te vallen. Of glunderend je dag te beginnen. Ik bedoel, dát is wat iemand zoals ik nodig heeft!

Ik durf het bij deze dan ook zonder gêne van de daken te schreeuwen: I love spinning!

Jaaaa, dat hadden jullie niet gedacht hè? Ik. Het meisje van de kwarkbroodjes, minutenfeestjes en marathondromen. Helemaal hoteldebotel van een stilstaande fiets waarop je niet eens vooruitkomt. En toch is het zo. Zoals ik al zei: verliefdheid zit in een onverwachte hoek. Ik wilde eerst ook niets weten van stilstaand fietsen. Totdat ik het 3 weken terug onder lichte aansporing van vriend (‘Hier kan je misschien beter je energie in kwijt dan in het zingen van Kinderen voor Kinderen liedjes’) toch maar eens ging proberen. En toen was het gebeurd. Pats. Boem. Liefde op het eerste gezicht. Niets meer aan te doen.

En zo komt het dus dat ik het zwarte marathongat probeer te omzeilen door een paar keer per week een donker hok in te kruipen waar ik me op een stilstaande fiets even flink laat uitleven.

Nu zie ik al die opgetrokken wenkbrauwen en verbaasde blikken al vragen: ‘Maar wát is er in hemelsnaam zo leuk aan fietsen in een donker hok?’ Ik zal je meteen een snel, simpel en eerlijk antwoord geven: Niets. Helemaal niks. Nothing. Rien. Fietsen in een donker hok is niet leuk. Helemaal niet als je ook nog eens nergens naartoe gaat. Maar….zet in dat donkere hok een beeldscherm neer waarop routes uit heel Eurpoa worden geprojecteerd en het wordt een ervaring waar je hart sneller van gaat kloppen!

‘Eh…Sanne?’ Ja. ‘Ben jij wel helemaal eerlijk tegen ons?’ Ehhh, hoezo? ‘Fietsen met routes op een beeldscherm, dáár krijg jij vlinder van in je buik?’ Ja, dat klopt. ‘????’
Ja ja ja ja, ok ok ok ok, ik geef het toe! Natúúrlijk zit ik mijzelf daar niet in het zweet te werken voor een virtueel aftreksel van ‘De Ronde van Vlaanderen’ of ‘The Amstel Gold Race’. Wat denken jullie?! Komop zeg! Nee, de reden dat ik iedere keer bezweet en met een dikke glimlach dat spinninghok uit komt lopen, is er een met gespierde benen en blonde haren en heet: Evert van der Zee. Dus. Zo. Dat is eruit.

En voordat jullie nu meteen met jullie vingertje gaan wijzen: ja, mijn vriend weet ervan. En nee, ik schaam mij niet. Evert is namelijk niet zomaar een ‘mooiboy’ op de sportschool. Hij is een van de instructeurs van Club Virtual.: ‘Dé website die thuis sporten /online fitness naar een hoger niveau brengt.’ Klinkt misschien suf, maar is het niet. Tenminste, als Evert je helpt om je naar dat hogere niveau te tillen. Alleen al bij het denken daaraan krijg ik kriebels in mijn buik. Ik bedoel, ik loop al jarenlang alleen. Rondjes door het bos, over het asfalt. Helemaal in mijn uppie en niemand die onderweg zegt dat ik goed bezig ben. Bij Evert daarentegen: complimentjes te over! Nog nooit voelde ik me zo goed, stoer en sterk en vertelde iemand mij iedere training hoe geweldig ik het wel niet doe. Ook al zit ik er even doorheen (zonder grapjes of grollen, spinning is echt zwaar!), na een glimlach van Evert kan ik er weer tegenaan. En ja, ik weet heus wel dat hij niet exclusief is en dat hij wel met meerdere meisjes leuke fietsreisjes naar Spanje boekt, maar toch, ik voel dat wij een band hebben. Al is het maar omdat hij net zo van meezingen houdt als ik.

En dus sloof ik mij uit. Iedere les weer. Als hij zegt ‘harder’ ga ik harder en als er een tandje bij moet, schakel ik er met alle liefde eentje bij. Het zweet gutst van mijn lijf, maar dat kan me niet deren. De complimentjes van Evert maken alles goed (begrijp ineens ook heel goed waarom die fietsbroekjes een zeem hebben. Maar laat ik het daar verder maar niet over hebben).

Feit is, ik heb een affaire en ik geniet ervan. Noem het een vakantieliefde, een rebound, wat je wil. Ik denk stiekem dat het zomaar wel eens een blijvertje zou kunnen zijn. Een tussendoortje voor als mijn grote liefde me weer even in de steek laat. Friends with benefits. Zoiets. Voorlopig geniet ik in ieder geval nog volop van mijn fling. Dus, Evert, wat denk je ervan: ‘Will you spin the night with me?’

Credits gaan naar Sanne Heymann

http://mijneerstemarathon.com/