“Bloedcampen” met Evert
De Marathon des Sables vereist dat je een week in de woestijn rondrent door mul zand met een rugzak van tenminste 10 kilo om je schouders terwijl het kwik tot 50 graden kan stijgen. Aangezien dit iele kippenlijf nog nooit iets aan krachttraining heeft gedaan, het commentaar van een fysiotherapeute wees daar ook op bij ontbloten van bovenlijf: ‘Jij hebt écht alleen maar met je onderlijf gesport en nog nooit iets met je bovenlijf gedaan!’, wend ik mij tot ‘Evert’ van Bootcamp Huissen. Ik kom hem op het spoor via collegatrailer Hans Niemeijer die er nog wel eens trainingen verzorgt. Evert is een begrip in Huissen en omgeving. Hij rijdt rond in een Amerikaanse jeep en verstaat de kunst van het afzien en martelen. Ik verbaas mij dan ook enigszins als ik op zijn site lees dat hij een mensenmens is: ‘Evert is een van de bekendste fitness en welness trainers van Nederland. Hij is personal trainer en cycle guru. Hij is vooral bekend geworden met de virtuele spinning en cycle lessen bij Fit for Free en Basic Fit. Hij is geboren in het mooie Friese Franeker en in zijn jongste jaren fanatiek sporter. Evert is een echte motivator en mensenmens’. Het zal mij benieuwen.
Bij binnenkomst in de loods van Evert zie ik meteen teksten op de muur die ertoe doen: ‘Never give up’, ‘Pain is an illusion’ en ‘de dood is een beloning voor gedane fysieke arbeid’ en meer van dergelijke hoopgevende teksten. Ik besluit eerst even het toilet te bezoeken, want na mijn twee kilometer aanloop door de sneeuw heb ik een koud ondergestel hetgeen leidt tot aandrang (eigenlijk ben ik gewoon bloednerveus en kan een zenuwplasje niet meer onderdrukken). Als ik het toilet inzie een weinig hoopgevende aanblik: een tissue met bloed… Meteen realiseer ik me dat Evert Bloedkamp geeft en dat Bootcamp daarmee een gepasseerd station is. Help, kan ik nog terug? Waarom meteen instromen bij bootcamp level 2 voor gevorderden?
Hij schudt me de hand, zoals alleen Trump en Macron dat kunnen nadoen. Ik heb weinig tekst en moet enkele minuten bijkomen en mijn hand laten ontvouwen. Deze man weet van wanten. Evert gaat me helpen bij mijn voorbereiding voor de MDS. Hoe, dat laat hij nog even in het midden, maar al snel wordt me duidelijk dat hij zijn taak serieus neemt. Ik krijg allerhande persoonlijke aanwijzingen en al snel staat deze rookie te deadliften (wederom een hoopgevende naam), te pushuppen, te dippen en te knee-elbowen. Voor iemand die zelden tot nooit iets met zijn bovenlijf heeft gedaan, verbreek ik vandaag werkelijk alle records. Tien keer 30 seconden levert mij meer pushups op in 300 seconden dat ik de laatste 42 jaren – zelfs per ongeluk – heb weten weg te drukken, tijdens klussen en/ of seks.
De training is simpel: een circuit van 4 onderdelen zoals genoemd. Iedere oefening 30 seconden en daartussen steeds 30 seconden rust. En dat 10 keer. Evert merkt schertsend op: ‘De eerste vier rondjes gaan wel, daarna wordt het moeilijk in rondje 5,6 en 7 en de laatste 3 rondjes gaan jullie DOOD! Ik mag hem nu al; een aimabel wezen die Evert.
Deadliften is – de naam zegt het al – net zo lang een staaf met 2x 10 kilo gewichten omhoog rukken tot stastand, tot magere Hein je de handen schudt. Dippen is je met je rug naar een kist steeds laten zakken door je armen en weer omhoog komen. Deze oefening zorgt al in ronde zes ook voor een gigantische mentale dip. Gelukkig heb ik een dame naast me die van wanten weet. Ze geeft het goede voorbeeld bij elke oefening, moedigt me aan en heeft het postuur van John Rambo gekruist met Arnold Schwarzenegger. De pushups wijzen voor zich. Je mag ze vanaf de knieën doen, maar een beetje bloedkamper doet 10x 30 seconden – uiteraard – met gestrekte armen en benen. Na ronde zes doe ik ze gestrekt op mijn snufferd. Ik wil huilen. De Knee-elbows vragen enig stretchvermogen hetgeen voor deze biels niet is weggelegd. Je hangt aan gestrekte armen en probeert steeds 30 seconden je knieën zo vaak mogelijk naar je ellebogen te brengen. Evert doet het even soepel voor en laat zien dat mensen blijkbaar in staat zijn de knieën naar hun handen te brengen, hetgeen ik tot dat moment voorbehouden hield aan mensen met bepaalde ziekten en hypermobiliteit. Na een paar ronden symboliseer ik een hangende zak aardappelen en krijg ik mijn knieën niet hoger dan… ehhh mijn knieën. Precies daar waar ze horen te zijn.
Al met al betreft het een uurtje bloedkampen waar ik heel blij van word. Ik vind het ronduit fantastisch en enerverender dat menig looptraining, gegeven door weinig-enerverende looptrainers. Ik heb in dit uur al meer persoonlijke begeleiding ervaren dan gedurende mijn hele loopcarrière. Evert merkt halverwege nog op dat het saai kan zijn, 10x 30 seconden x 4 oefeningen, maar daar heb ik geen tijd of energie voor. Twintig minuten bloed, zweet en tranen, wat is dat op een mensenleven? Saai is het in ieder geval niet.
Bij het afscheid breng ik met mijn linkerhand mijn rechterhand omhoog aangezien ik mijn armen niet meer eigenhandig kan heffen, om Evert de hand te schudden. Pijn doet het dit keer niet, vanaf mijn schouders zijn de zenuwen verdoofd. Grijnzend vraagt Evert of ik een gewichtsvest wil lenen om mee te trainen. En zo ga ik niet veel later twee kilometer door de sneeuw huiswaarts met een vest van 20 kilo om mijn schouders. Ik besef me tijdens het lopen dat dat hetzelfde is als hardlopen met een kind van een zekere leeftijd op je rug. Het is rennen met 20 pakken melk op je nek.
Welkom in de wondere wereld van bloedcamp. I love it.
Geschreven door Jan Fokke Oosterhof (check ook even zijn BUCKETLIST!!)
Meer informatie: https://www.evertvanderzee.nl/
