Corona Fitness buiten sporten en familie

We creëren een nieuwe epidemie! 

Terwijl iedereen al een jaar op eieren loopt en zich inhoudt om niet te hoesten, te niezen of luidkeels zijn neus op te halen in het bijzijn van anderen, vraag ik me steeds meer af waar we mee bezig zijn.

Ik leef al een jaar met een thuiswerkende vrouw en een stel pubers die niet meer weten wat naar school gaan ook weer betekent en hun hele sociale leven in rook zien opgaan. Het echte normale leven gaat aan hun neus voorbij en zo af en toe komen de muren op hen af. Ze zijn gevoeliger, lastiger en een depressie loert om de hoek. Ze vragen mij soms hoe lang dit nog gaat duren. Eerlijk gezegd: ik heb geen idee.

Aan het begin van deze crisis liet ik het nog wel met enig vertrouwen over me heenkomen en dacht ik echt als positieve zelfstandig ondernemer dat ik wel door deze periode heen zou fietsen. Niks is minder waar. Ik merk aan mezelf dat ik steeds meer ga nadenken of ik er wel goed aan doe om te ondernemen, of ik wel moet doen waar ik goed in ben en dat is super leuke sportlessen en workouts te geven. Het knaagt aan me. Het gevoel van steeds maar weer opstarten en beginnen aan een dag waarvan je weet dat je voor een bepaalde tijd binnen moet zijn en dat je weet dat je vandaag toch niks gaat verdienen. Ik heb momenteel een invalbaan voor een aantal uren op een school waar ik gelukkig nog iets extra’s kan verdienen als docent. Dat geeft niet alleen afleiding, maar ook het gevoel dat ik er toe doe en geeft zin en betekenis aan mijn dag. 

Ik weet wel dat er wel betere tijden gaan komen en dat het afwachten is tot de meest kwetsbare mensen zijn gevaccineerd. Maar toch blijft het gevoel van een soort machteloosheid bij me knagen. Ik wil wel iets doen maar kan niks doen. Het is wachten, wachten en wachten. Ik mis de sportende mensen om me heen. Het socialiseren voor en na de lessen. Een praatje pot of even iemand aanraken. Een schouderklopje of een high five tijdens of na de workout. Het mag en kan niet meer. Het wordt je ontnomen. Nu heb ik momenten dat ik schrik dat ik een mens tegenkom of aanraak. Per ongeluk. Uiteraard. 

Vandaag liep ik in de plaatselijke Jumbo en keek om me heen. Ik zag mensen  een hoop ongezonde dingen hun karretjes laden.  De jumbo is open je kan allemaal slechte dingen kopen je vol(vreten) maar mijn sportclubje is dicht! En er kunnen geen mensen bij mij komen sporten en bewegen en werken aan hun gezondheid! De wereld op zijn kop. Met zijn honderden door de supermarkt en langs de McDonalds, nee dat mag wel. 

Ik vraag me echt af wanneer gaan ze nu in Den Haag inzien dat we een nieuwe epidemie aan het creëren zijn. Minder bewegen, meer zorgen, meer depressieve mensen waaronder jongeren!

Gooi alsjeblieft de sportclubs, de fitnessscholen, de PT studio’s, de kleine yoga clubjes en de buurthuizen weer open! Zorg voor sociale contacten meer beweging bij iedereen! Het is zo belangrijk!